Bo tak i już

Jedno z drobnych skrzywień ludzkich: egoizm. Sam w sobie jest problemem, nadto generuje szereg dalszych aberracji w na wzór boski tworzonej człowieczej naturze. Pokłosie egoizmu to małe kostki domina, przewalające się w starannie, przy wsparciu wywalonego jęzora, układanej konstrukcji. Pojedynczo nie mają siły parcia, ale w kupie, jedna za drugą uderzają się wzajemnie torując naszym słabościom drogę do pierwszeństwa. Dominacja własnego szanownego samozakochania. Bezinteresowna miłość, akceptująca wszelkie wady i niedoróbki mechanizmu.

Mówi się, że garść egoizmu jest całkiem zdrowa. Może i tak. Tak. Ale ile to garść? I zamknięta czy otwarta, wylewająca przez rozpostarte palce nadmiar interesowności? Co i w jakim stopniu upoważnia nas do bezkarnego samolubstwa? Czy mamy prawo, tłumacząc się treningiem asertywności i własnym dobrem, redukować czyjeś potrzeby kosztem własnych? Czy też częstować innych nieuprzejmościami, gdy coś nie po naszej myśli, arogancko uważając, że całemu światu należy się wyrok za nasze małe i większe porażki..? Kieruje nami złość, często gniew, rozładowujemy go na pierwszym możliwym piorunochronie. Traf chce, że obrywają nie ci, którzy są winni. No tak, ale przecież nie będziemy karać samych siebie za własne błędy. To takie niehumanitarne. Lepiej walnąć w pysk najbliżej stojącego. Porusz pierwszą kostkę, domino się posypie.

Na przykładzie własnym. Zgodnie z powyższym powinnam prawy sierpowy, lewy łokieć i czółko mieć opuchnięte od ciosów. W byle kogo, w powietrze, w każdy okrutny poniedziałek i zmęczoną niedzielę. Za wszelkie nieodpowiednie ułożenia w moim rocznym grafiku, za bezpłatne nadgodziny katastrof, za nie tak miało cholera być, za brak ładu, za puste spojrzenie w nierówny sufit. Współczynnik niesprawiedliwości do rozdzielenia na pół populacji bohaterek telenowel, no gdzież na mnie jedną tylko. Nie zagram tych wszystkich ról. Winnam za takie schody kopać kogo wlezie, na oślep. Być tą złą z konieczności, z politycznie poprawnym usprawiedliwieniem środowiska. I co? Nic. Brak jaj? Czy chłopca do bicia? Czy tylko ja jedna uważam, że moje świadome nie działanie wbrew innym za złamany paznokieć to dorosły odruch..? Czy tylko się, głupia, oszukuję?

No ale przykrości są. Jeśli nie z naszej strony, to w naszą stronę. Prawo lasu. Jak łatwo rozdawać małe podłości. Tacyśmy w tym hojni, wybujała szczodrobliwość. A wszystko przez mały, prywatny egoizm, który popycha nas do niepotrzebnych gestów. Ile można by było zaoszczędzić prądu, gdyby czasem ugryźć się w język. Albo pomyśleć. Chociaż co drugi raz. Co trzeci. Tylko czy to dałoby właściwy rezultat, czy potrafimy uczyć się na błędach?

Przecież każde dziecko wie, że nie.

O muchach pokrótce

Będzie zwięźle. Wpadła mi jakiś czas temu w ręce (a dokładnie to została do nich włożona) książka. Tytuł: Seks. Instrukcja obsługi. Piszą w niej ciekawe rzeczy. Na przykład: hiszpańska mucha. Coś tam gdzieś każdy słyszał, coś wie, ale jak zapytać - to pustka. A wystarczy przeczytać. Tutaj wszystko, proszę was, jest: gorzki, niesmaczny (autor – kobieta! - widocznie próbował) biały proszek ze zmielonych odwłoków chrząszczy. Wywołuje zjawisko zwane priapizmem, czyli erekcję – uwaga – olbrzymią (nooo…?), nieustępującą (taaaak…?) i bolesną (zaraz tam, zapewne przesadzone). Według cytowanej pozycji hiszpańska mucha może trwale uszkodzić nerki, a nawet spowodować zejście (pytanie tylko, której ze stron aktu). A teraz najważniejsze: hiszpańska mucha jest nielegalna (nie wiedzieliście?), jeśli się więc gdzieś kupi specyfik o tej nazwie, to zapewne będzie to pieprz kajeński w kapsułce. No i wyjaśniło się, dlaczego gorzka. Można też podyskutować na temat etymologii pewnego wulgarnego, niesłonego wyrażenia z dziedziny romansowej.

Tyle wszyscy wiemy na temat seksu właśnie.

Tyle wiemy o sobie. Trochę mniej niż nasze matki, nieco więcej od dżdżownic. Jedna trochę inna perspektywa i czekolada przestaje być frykasem.

Czy dżdżownice posiadają życie seksualne? Muszę doczytać.

Druga strona prawdy

Idziemy dziś głosować. Po to, by było nam lepiej. W co oczywiście nikt nie wierzy. Dzielimy się więc na tych, co nie oddają swojego głosu, ponieważ to i tak nic nie zmieni oraz na tych, którzy uczestniczą w zbiorowej fikcji twierdząc, że tylko w ten sposób możemy doprowadzić do poprawienia czegokolwiek. Że, żądając czegoś od innych, musimy być wymagający wobec siebie, a więc wstać z leniwej kanapy, zaprowadzić swoją dłoń do urny i postawić krzyż na biadoleniach narodu. I to jest zarodek oszustwa, bo doskonale zdajemy sobie sprawę z faktu, iż to jedna wielka brednia, masowa mistyfikacja. Czyli okłamujemy samych siebie na starcie, zanim jeszcze podejmiemy decyzję o tym, że zasadzimy swoje drzewko w obywatelskim lesie hipnozy i oddamy głos bez jakiejkolwiek ceny na niechciane rządy.

Kłamstwo. W zasadzie po co nam ono? Media nas okłamują, politycy mamią, bliscy nie są wobec nas szczerzy. Po jaką cholerę? Czy nie byłoby przystępniej w odkłamanym świecie? Jaki mamy cel w ukrywaniu prawdziwych intencji? Że niby kłamstwo to mniejsze zło? Jest bezpieczniejsze od nie najciekawszej prawdy, chroni, tak? Pytanie, kogo. Czy tych, których w dobrej wierze nabieramy, czy nas samych? Właśnie, może tak dalece wykształciliśmy się już w sztuce konfabulacji, że nie odróżniamy łgarstw serwowanych innym od tych, którymi karmimy siebie. I sami wierzymy w to, że lubimy czy kochamy coś, co zupełnie nam nie jest po drodze. Może należałoby uciąć ów chory krąg, posłuchać własnych potrzeb, stworzyć indywidualny naprawczy program wyborczy. I zacząć od nowa, na czysto, bez ściemy. Tylko jak wyjść z tej matni fałszu, w której taplamy się tyle lat. Toaleta musiałaby być drastyczna, z użyciem silnego strumienia egzorcyzmów. Święcona woda na opętanie hipokryzją – przyznanie się do błędu. A to już trudne, zbyt trudne dla wielu z nas. I tak trwają kolejne kadencje kłamstw, bo któż odważyłby się na takie oczyszczenie.

Niedziela to dobry czas na wybory. W niedziele dochodzi do przełomów, może spróbujcie? Zaraz po śniadaniu i odwiedzinach w lokalu wyborczym.

Stolica zmian

Można się doń uprzedzić. Znielubić wręcz można. Za nadętość, wyobcowanie, za znieczulicę i chamstwo. Fragment mapy, na którym sentymentów nie ma. Może jedynie w zapomnianych bibliotekach, pochowane gdzieś na najbardziej zakurzonych i zaciemnionych regałach, w słownikach archaizmów. Zero niegdysiejszości. Miejsce urealnione do granic ścierpienia. My, ludzie nie stamtąd, mamy do niej (tak, znowu kobieta) pretensje o niegościnność. Żal jest dokładnie usytuowany, nie leży na żadnej trasie, gdyż sam dla siebie chce być centrum. Napuszony pępek kraju. Warszawa.

Tak, nasza (nie)kochana stolica. Podniesie rękę, kto nie ma o niej zdania? Wszyscy mają. I choć kontrastowe, to godzi je jedna wspólna cecha: są żywe. Miasto budzi sprzeczne, lecz zawsze nierozcieńczone emocje. Pełnokrwiste polemiki o to, jaka jest Warszawa spotkałam w wielu miejscach. Najburzliwsze, choć zazwyczaj jednostronne – tu na niekorzyść obmawianej – w pociągach relacji Gdynia – Warszawa. Wielogodzinne dyskusje. Zdaje się, że ze względu na Euro coraz dłuższe. I dłuższe. Szanowni pasażerowie, informujemy, że opóźnienie może ulec zmianie... Koniec cytatu.

Przyznać muszę, że jestem w tej grupie, która warszawką się nie zachwyca. Próbowałam cały rok, ale nie wyszło. Ciężko się tam żyje. Doskwiera głównie samotność. Wyizolowanie w tłumie, który nie poda ręki, gdy potkniesz się na ulicy. Jeszcze cię ofuknie, że tarasujesz przejście, otrąbi i pokaże uformowany w zwiniętą pięść, zeźlony gest. Przy odrobienie szczęścia nawet skopie. Uzbierałam w ten sposób kilka soczystych siniaków. Podmuchać to mało, dlatego zastosowałam kurację odcinającą i się wyniosłam. W trzy dni. Piękna, szalona wyprowadzka, jedna z najlepszych w moim wykonaniu (a mam spore doświadczenie w tej materii, proszę mi wierzyć). I od tego czasu mam czytelny stosunek do tego miasta: nie i już.

Do teraz. Dokładnie do minionej niedzieli. Poczyniłam ciekawe spostrzeżenia - niedziela jest istotnym punktem odniesienia dla cyklu zmian. Jeśli coś ma się zadziać, zakończyć bądź zacząć – to właśnie w niedzielę. I ta ostatnia przyniosła przekonwertowanie myślenia o stolicy. To jeszcze nie rewolucja, ale zapoczątkowała ciekawość i nieśmiały szczep życzliwości do W. Co z niego wyrośnie – się okaże, ale sprawdzić warto.

Pytanie, co takiego spowodowało łaskawe spojrzenie na niezbyt dotąd lubiane miasto? Jeśli nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o bieganie. Hasło akcji pojednawczej: zakochaj się w sportowej Warszawie. Podjęłam wyzwanie. Chodziło o to, by pobiec. Czyli coś, co - zdaje się - potrafię robić i nie czyni jeszcze żadnej specjalnej atrakcji. Nigdy jednakże nie robiłam tego razem z dziesięcioma tysiącami innych ludzi, więc lampka zapłonęła. I poszło. Nieco pomogła natura, zsyłając na pierwszy weekend października iście letnią atmosferę. Rozsłonecznione ulice jakoś tak przyjaźniej wyglądały, jakby przestrzenniej, serdeczniej. Drugim sprzymierzeńcem była uśmiechnięta organizacja całej imprezy, pozytywne zakręcenie, rzymscy żołnierze i muzyka na trasie, ogólnie: całkiem w porządku. Tak więc mam nowy medal, kilka przyjemnych zdjęć i kredyt sympatii do wykorzystania. Lustracja  niebawem. Raport zdam jakościowo i opisowo.

Tak w ogóle to czy ktoś zauważył, jaką mamy piękną jesień? Baja.

Introspekcja

Czasami zastanawiam się i dziwię pełnymi ustami, jak to jest możliwe, że tak mało rozgarnięta osoba, jak ja, jeszcze daje radę. Fakty są bezlitosne. Bezmiar nierealizmu. Z głową w chmurach lub najniżej w koronach drzew konkretów nie zdziałasz. A tu, proszę, działa się, pracuje się, dąży, wygląda i rozgląda. Co prawda, gdyby rozglądało się nieco bardziej uważnie, to i potknięcia byłyby rzadsze, i dorobek poważniejszy. Ale w zasadzie to chyba dobrze raz na jakiś czas porządnie się wywalić, trzepnąć głową w krawężnik lub słup telefoniczny, poczuć krew na ustach - jej metaliczny smak przypomina o biologii. Jak to mówią – czujesz, że żyjesz. I można jeszcze liczyć na to, że znajdzie się ktoś, kto podniesie, a nawet wymasuje. Masaż zdumionej, przebranej za materię, utopii.

Ciągle do przodu, w pogiętym, szybkim tempie. Nie bez ustanku, przerwy się zdarzają. Bywa, że w doskonale znanym labiryncie intuicji diablę jakieś podszepcze nietrafny kierunek. Niby znasz drogę na pamięć, a nagle błądzisz. Konsternacja zatrzyma cię w pół kroku, i nie wiesz, co zrobić, gdzie iść. Zgubiona w lesie rozwiązań, w rzepakowym polu, bezradne dziecko miasta na odludziu. Poza zasięgiem sieci. Znaleźć wyjście z tego cholernego zielska to jak pomalować rzęsy w kompletnej ciemności. Metoda na oślep tu nie zadziała. Zostaje posadzić tyłek na glebie i wystawić słońcu twarz do polizania. Promienie wcisną się pod zamknięte powieki, dając namiastkę światła w prywatnym piekle. I bywa, że to wystarczy; można wstać i brnąć dalej.   

W tej drodze po omacku obijam się o różne formy osobowe. Przez jedne przenikam jak przez mgłę, inne mają postać bardziej substancjalną. Czasem twardą, tak dalece, że zetknięcie z nimi jest gwałtowne i bolesne. Nie ma dwóch takich samych spotkań, każdy napotkany człowiek jest indywidualnym zjawiskiem. Porównywanie traci rację bytu, na linii styku prędzej czy później odnajdziemy różniące nas detale. Z tego między innymi powodu świat jest taki fascynujący. Nie ma nudy, są historie niezliczone. Niektóre z nich mogą być nauką dla innych, ale trzeba być ostrożnym i pamiętać o nieprzystawalności poszczególnych jednostek. Nie wszystko dla wszystkich.

Część napotkanych w szale życia osób budzi we mnie niesmak. Z powodu fragmentu całości, nigdy za całokształt. Naiwnie wierzę, że jak dobrze poszukać, to nawet Gargamel ma (miał? czy Gargamel żyje?) jakieś pozytywy. Im dłużej brodzę w czasie, tym więcej rzeczy, które budzą mój sprzeciw. Ale tak już zapewne musi być. Skoro kawa czarna i bez cukru, to dajmy pożyć amatorom cappuccino. Gdyby tylko o predyspozycje smakowe się rozchodziło, byłoby pysznie. Ale nie. Różnice wynikają ze sposobu postrzegania. Gorycz rozczarowań koi fakt istnienia niepodważalnych autorytetów. Jest ich parę, ale to nie miejsce na nabożne dysertacje o moich prywatnych bogach.

Są też tacy, których – tylko i aż - podziwiam. Tu też, oczywiście, za wybrane przymioty. Admiracja czyjejś cechy nie musi wcale wynikać z niedoścignionego dla mnie jej wzorca, choć często tak jest. Bywa, że podziwiamy bardzo prosty przymiot, taki, na jaki stać wielu. Pytanie, co z nim robimy, jak go wykorzystujemy, czy potrafimy z czegoś prozaicznego uczynić doskonałość.  Czy nam się chce. Dajmy na to: gotowanie. W zasadzie jak się tylko trochę postarać, ukucharzyć coś potrafi każdy. Ale łatwo odróżniamy zwykłe danie od dzieła kulinarnej sztuki. Autorów tych ostatnich nazywamy mistrzami. Albo: kochanie. No co jak co, ale miłość zdarza się popełnić każdemu (ci, co zaprzeczają, są niskogatunkowymi kłamcami). Co my jednak robimy z tymi uczuciami, że tylko (mniejsza) część z nas potrafi kochać…? Do tego stopnia, że tych szczęśliwych w miłości nazywamy szczęściarzami? Jak to się dzieje? Taki rozumny gatunek. Przekombinowany, jak widać.

I w tym aliażu ja. Zmiksowana z resztek. Niedostosowana. Dobra kobieta, która jest złą. Wbrew założeniom i niezgodnie z harmonogramem. Doskonała niedoskonałość. Taka jestem. Przepraszam.

Witamy Zosię

Drodzy państwo, niniejszym informuję, że dzisiejszego niesamowitego wieczoru postanowiła dołączyć do nas Zosia. Jak postanowiła, tak uczyniła – i się urodziła. Smarkula narobiła rabanu już o czwartej nad ranem, ale - jak to baba - chciała być pewna szerokiej widowni i trzymała wszystkich w pełnej gotowości na oklaski aż do dziewiętnastej. Z minutami. Spóźnienie godne prawdziwej damy. Ale już, kurtyna opadła, można bić brawa. I gratulować. Mamie – wytrwałości, małej* - odwagi. Bo kto ładuje się na ten świat z premedytacją, ten musi być albo bardzo odważny, albo niewiarygodnie głupi. O to drugie świeżynki nie podejrzewam – zakładam, że (jak ciocia)** jest nie tylko piękna, ale i inteligentna***. Tak więc dzielna i śmiała nasza nowa królewna już JEST. Witamy. Powinszowania wszelkie zbieram do niedzieli. Potem zostaną osobiście i na mokro przekazane bohaterkom obecnego zamieszania.

Zosiu, Zosieńko – co cię czeka? Jakim będziesz człowiekiem? I co sobie myślisz patrząc na ten pierwszojesienny, wietrzny zmrok za oknem? Żałujesz? Czyś pełna nadziei? Zosiu? Nic nie mów, śpij…

*mała nie taka znowu mała – trzy dwieście żeby było jasne

** i mama, rzecz jasna
*** taki żarcik

Potrzebna niedziela

Potrzebna bardziej, niż by się mogło wydawać. Bo wrażenia mogą być złudne, tak jak stereotypy. Te ostatnie tworzą nam w głowach niepotrzebne blokady, które znieść i pokonać mogą jedynie ogromna wiara oraz niepisana acz przypisana siła. Moc, jaka drzemie w największych siłaczach. Za takich mam dzisiejszych bohaterów – panów Kurka (podwójne brawa za nagrodę indywidualną), Jarosza, (wspaniały rudzielec cudownie nam grał, ech), Gruszkę, Nowakowskiego, Możdżonka, Żygadła, Kosoka, Kubiaka, jeśli pominęłam któregoś dziś grającego to najmocniej przepraszam, emocje. Emocje, wariactwo i cudowne uczucie, które towarzyszyć może jedynie tym nierozsądnym marzycielom, co mieli nadzieję i głośno się do tego przyznawali. Jeszcze się to, jak widać, opłaca. I życzę tego każdemu, komu brakuje wrażeń, każdemu straconemu krytykowi ironiście, wszystkim tym, co teraz biją brawo, a wczoraj pluli przez oba ramiona. Brąz cenniejszy niż złoto, głównie ze względu na fakt pokonania niby niepokonanych Rosjan, zdziwionych niezmiernie i drugi raz z rzędu odstawionych na bocznicę sławy. Dwa wielkie rozbiory Rosji. Pierwszy dokonany przez Serbów, których przeogromna radość nie mogła nikogo pozostawić obojętnym. Wielki dali pokaz, bezcenna męska radość. I niech im złoto będzie, zasłużone i szczęśliwe. My cieszymy się brązem, o które nikt biało-czerwonych nie podejrzewał. Prócz romantyków oczywiście.

Oprócz pudła siatkarskie Mistrzostwa Europy zaserwowały parę innych, niewymiernych dobrodziejstw. Kilku nowych kibiców na przykład. Najmłodszy ma już nawet własny szalik i wie, że kibicowanie jest fajne. Za chwilę urodzi się kolejny, i daj Boże, żeby to nie była Zosia, tylko Kuba. Mały Kubuś dostanie od cioci piłkę miast gryzaka. Turniej dał też możliwość wyładowania, wywrzeszczenia tykającej bomby. Zawsze to jakieś ujście, i nie trzeba się tłumaczyć z pobudek.

Straty? Są. Biało-czerwona kwietna girlanda. Ale jakoś to przeżyjemy, rodacy.

Pozdrowienia dla wszystkich wybornych kibiców!

Niedziela zamyka się całkiem niezłym bilansem. Czy będzie dodatni, czas pokaże. Wskazówki gonią się w koło, ścigając w domysłach – tak, tak, nie, tak, lewo, prawo, strzał, brak.

Mamy półfinał!

Nie mogło być inaczej. Gloria wyzierała z każdego kąta. Wszystko wskazywało na zwycięstwo. Niezwykły spokój Olki. Blondynka zrywająca się nagle z pracy, bo godzina meczu przesunięta. Udany bieg w szpilkach pod górę. Dwie zapalone po drodze świeczki u świętego Jerzego. Wygrana paczka chipsów (nigdy dotąd nie trafiłam na promocyjne opakowanie). Kominiarz, który puka do drzwi w trakcie meczu i przynosi kalendarz na szczęście. I dziwi się, że nieomal nie został wycałowany. No i jak tu nie wierzyć w znaki?

I tylko jedno mnie niepokoi. Sąsiedzi nadal nie walą w ścianę, a turniej trwa już kilka dni. Chyba coś się stało, może zjadły ich myszy…?
I wiecie co jest najważniejsze? Wiara. I wierność. Bo zostają nagradzane.
Zbiórka w sobotę.

Z całym szacunkiem do Pepiczków

bo grali dobrze. Ale prawda znana nie od dziś - wygrywają lepsi. Czyli (uwaga - będzie przerywnik) biało-czerwoni!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!*

Ech, oglądając takie mecze przypominam sobie, dlaczego tak zafascynował mnie ów sport (sport, nie gracze, podkreślam). Panowie zaś, no cóż, oni uwielbiają to robić - dają nadzieję, połechcą euforią, by za chwilę zamrozić na twarzach rozbujane uśmiechy. Okropne, uwielbiane przez nich udramatycznienia. I kiedy już idziesz do kuchni, bo patrzeć na to nie sposób, i wracasz z ustami pełnymi tostów, niby od niechcenia zerkasz na ekran - a tam co? Znowu to samo! Podnoszą ci ciśnienie i trzeba od nowa. Tost stygnie, gardło się zdziera, sąsiedzi wściekają, kolana bolą od klęczenia, a oni wygrywają. Ot, tak. Czeski film.

Kocham takie mecze.

Wszystkich sfrustrowanych i zagubionych w spiskowych teoriach sprzedajnego świata sportu zapytam: a widzieli ten mecz? Jeśli tak, to niech zamilkną.

I nawet siostra oglądała. Dzięki Bogu nie urodziła. Gdyby tak było, dziecko musiałoby nosić imię Gruszki. Nawet gdyby to była dziewczynka.

Jutro Słowacy. Czy moje słabe serce to zniesie...?

* nie wydaje mi się, by był jeszcze ktoś odwiedzający tę stronę, kto nie wie, o czym mowa, ale ostatni raz podpowiem (mam dziś doskonały nastrój, więc niech będzie) - Mistrzostwa Europy siatkarzy, mecz o ćwierćfinał z Czechami

Odgórnie wymyślone

Stojąc na szczycie ma się wrażenie, że to, co na dole traci znaczenie. Perspektywa władzy, zmiana skali i rozmiaru. Teraz ja jestem górą, mogę skorzystać z tej krótkiej chwili przewagi i się pomądrzyć. Jak Kordian na Mont Blanc. Jam jest posąg człowieka na posągu świata! 
No ok, nieco mniejsza górka i nieco mniejsza improwizacja, ale jaka podniosła. W zamyśle. I w kontekście osobistej sztuki rzecz jasna. Jak już się wdrapało na wyżyny, to się i na nie wzniesie. I pofilozofuje.

Wieje. Trochę utrudnia to zadanie. Zasapany myśliciel bardziej zajęty skostniałymi paluchami, niż segregacją idei.

Zimno kurczę.

Wiatr się chichra do rozpuku. Wygwizdał górnolotne zapędy. Szyderca.

Dobra, olać. Dziś się nie uda. Pogapię się.

Podglądanie innych może mieć dwie konsekwencje: albo odciąga od własnych spraw, albo na zasadzie porównań o nich przypomina. Gdy patrzysz na koniec czyjegoś świata chcesz być tym mądrym i palec podnosząc w ewangelickim uniesieniu wygłosić: Poczekajcie! Powstrzymajcie czarne skrzydeł myśli! Ale cokolwiek powiesz będzie to bełkot nierozumny, czcze chrzanienie. Bo nie potrafisz nic zrobić. Nie potrafisz pomóc sobie, nie mianuj się mentorem innych. Nawet z pozycji nad, jako ten, który przeżył, ten, który wlazł na górkę - nic nie zdziałasz. Jeśli jest taka konieczność, trzeba upaść, by wstać. Pozwól na to tym, którzy pod chmurami i widzą tylko jedno rozwiązanie: kamienistą ścieżkę w górę. I nawet, gdy przepaść świata ciemna przeraża głębią, nie wyciągajmy dłoni. Nawet w dobrej wierze. Niech idą, niech dotrą na szczyt samodzielnie. Otrzepią piach pretensji, skonfrontują prawdy własne i cudze. Tak, nie zdystansujesz się. Ale nic ci nie pozostaje, jak tylko czekać i patrzeć, co stanie się tam, w dole.

Dobre intencje pomagają, gdy nie są narzucane.

Ja nie mogę, i nikt nie może, o Boże! Boże.