bezdomność

dom

pudełko z dziurami

spuszczony wzrok

nie tędy droga

brak wspomnień

ironia. gorzka rozkosz

nie ja

i dom

głos w świńskiej kuchni

ziemniaki z parnika

kaflowy piec

Jej kwiaty, wciąż piękne

ściśnięta krtań

nowy krzyż. co stało się ze starym?

tu wrzawa tam cisza

dlaczego ta druga przemawia bardziej

niedosłowna tęsknota

tłumiona bezsilność pod zamkniętymi drzwiami

lecą z nich płaty jak łzy

bo tam, gdzie otwarte, nie chcę wchodzić

Mam klucz. Stary, ciężki. Pasował niegdyś do tych zamkniętych. Teraz nie. Chwilowo. Gdy zamknąć oczy, działa. Dwa obroty w lewo, znajomy chrzęst. 
Zapraszam, wejdź, progi są gościnne.

To nie będzie duży dom. Ale pojemny. Znajdzie się w nim wszystko, co odczuły stopy mieszkańców. Na ścianach zawisną słowa, które padły, a te, które nie zdążyły znajdą swe miejsce na werandzie. Jasnej, przestrzennej, bez cienia na niedomówienia. Tam powiedziane będzie to, co być ma. Przy winie i ptakach.

Dywanów nie będzie, bo pod nie zamiata się odpady ludzkiej ułomności. Drewno ma skrzypieć oddechami ludzi i psów. Nie będzie wątpliwości, tylko bujany fotel. I spiżarnia pełna radości w słoikach.

ta pani wie:

nie szukam niczego więcej

tylko móc pozostać tam

dodaj mi otuchy

zabierz mnie do domu

Nie otwieraj oczu. Otwórz drzwi.