z cyklu: ukradzione

czytając w myślach kogoś, nie pogub się we własnych

z lasu

z lasu pochodzą drzewa. Drzewa mnie intrygują*. I ludzie. Ale ci są spróchniali. Kora z nich złazi, odkrywając dziurawe wnętrze. Przez siatkę ubytków widać pień stereotypów, kompleksów, bojaźni. Gałęzie chwiejne, niezdecydowane, drżą scenami z horrorów i baśni. Liście zapłakane nad własną samotnią. Ludzie są słabi, bo są sami. A są sami, bo są w tłumie. Roześmianym, chętnym, obcym.

Drzewa mają inaczej. Nigdy nie wątpią, są tam, gdzie ich miejsce, nie przebierają w znajomościach. Jesteś obok, więc jesteś ze mną. Tak jest i już. Ludzie – ludzie nie lubią spokoju. Komplikują, szumią, gubią. Nie zapuszczają korzeni. A jeśli już, to cierpią więzienie. Nawet, jeśli słodkie.

Nieważne, kim się jest. Zakompleksioną wierzbą czy durnym klonem. Czy opierzasz się na wiosnę zielenią, czy sztywno trzymasz igły uprzedzeń. Nie osiągniesz harmonii, boś nie drzewo. Ty jesteś ten, który je zetnie na regał ikea.

Z lasu wróciłam i stoję. Czy zawrócę?

*diagnoza własna, niepotwierdzona

koniec świata. dni otwarte

Miałam napisać coś ładnego. Tylko nie bardzo wiem, co jest ładne. Uroda to mało konkretne pojęcie. I dość mylące. Bo czy, jeśli coś podoba się A, to tym samym i B? Przecież B może  w ogóle nie lubić żółtego. Przykładowo ja do żółtego nie mam żadnych zastrzeżeń. W zasadzie żółty jest w porządku i może towarzyszyć mi w garderobie i na talerzu. Ścianę mam żółtą. Żółty podkoszulek. Ulubiony. Ale załóżmy, że B żółtego nie lubi. Wówczas wszelki wysiłek włożony w starania, język na brodzie i nieprzespana noc pójdą na marne. A ja się lubię wysypiać. Jak każdy porządny obywatel. I jak gros nich nie potrafię tego wykonać. Dlatego poprzestanę na tym i zamienię motaninę języka i czynów na zaproszenie. Do ekspiacji. Bo nadchodzi koniec świata. Udaję się na jego powitanie w asyście własnego potępienia. Wtapiam w zielone oblicze nicości i oczekuję innych dusz, które błądzą. Ciebie. Ciebie. I ciebie też. Brew twa unosi się, jesteś skruszonym grzesznikiem. Albo tylko grzesznikiem. Chwila na zadumę i zgrzyt zębów. A teraz dobra wiadomość. Na końcu świata jest czyściec. Takie miejsce, co przyjmuje wszelkie przewinienia. Bez słowa. Zamyka je w zielonej paszczy i mieli. Czego nie połknie – odda. Bez teczek, wyrzutów sumienia i zaschniętych pretensji. Na końcu świata zmieniają się perspektywy. Można nabrać dystansu pełne usta. Zapraszam.

Teraz mapa, gdyż  O. - słusznie zapewne - uważa, że bez mapy się nie da. Mam dość lękliwe podejrzenia, że nawet najlepiej rozrysowana mapa w tym akurat wypadku na niewiele się zda. Koniec świata to kompletnie zapadły w kosmosie punkt. Trafić tam najłatwiej przez przypadek. Dziadek mój znał takie historie. Ale dziadek już ich nie opowie, ja natomiast muszę spowodować, że czyjeś spragnione odkupienia stopy trafią na odpowiednią ścieżkę. Myślę, że najprościej będzie kierować się przed siebie. Po drodze trzeba minąć Kostarykę, ale minąć, a nie rozbić namiot w oczekiwaniu na samonalewające się drinki z palemką lub bez. Dopuszczalny jest co najwyżej przystanek na siusiu i zabranie dodatkowej porcji pasażerów. Tylko nie wyłączać silnika! Może nie zaskoczyć i trzeba będzie pchać. A to niezbyt miłe, biorąc pod uwagę fakt, że tam często korek. I dalej, na wprost (uwaga na radary). Aż do skrzyżowania rzeczywistości z bajką, jakieś trzydzieści kilometrów za zamkiem. Potem już tylko wiatr we włosach i jazda do lasu. Proszę tylko mieć baczenie na niezidentyfikowane przez jakiekolwiek urzędy pojazdy mechaniczne na trasie. Im ich więcej, tym bliżej celu. Są tacy, co twierdzą, że będą u niego, gdy zapadną się po kolana w zgniłe pole. Może i tak, lato tego roku mokre.

Prawdopodobnie nikt nie trafi. 

doznanie fenomenu o czwartej po południu

To było dziś. Popołudnie jak zwykle, przed zmęczonym wieczorem, po przeciętnych trzech kawach. Bez cukru. Z mlekiem. Trzecia nigdy nie smakuje, jak powinna. Może dlatego, że nie palę.

Posuwistym - ale nie, że płynnym, bardziej wleczonym - krokiem zmierzam ku kolejnej dawce strwonionego dnia. Jest pod górę, jak zwykle. Jest ciepło i mokro. Bez rewelacji. Kalafior w sklepowym koszyku przekonuje o bezsensie wszelkiej aktywności. W zasadzie po co ten kalafior. Można było wypiąć się na jego modyfikowaną erudycję i pójść w drugą stronę. Na przykład na plażę.

No tak, ale ma padać.

Więc brnę dalej. Pieczywo, nabiał, nuda. Żeby chociaż coś. Jakiś lokalny armagedon, kłótnia przy kasie czy wywrotka skrzynek z tyskim. Bezwstydny taniec pragnień. Trzeba było wziąć tę mniejszą główkę. Pójdzie na zmarnowanie. Szesnasta pięć i dalej nic.

Dwadzieścia minut później było już po wszystkim. Powietrze jeszcze dyszy z emocji, nie wierzy w złamaną dopiero co przestrzeń.

Ale od początku.

Stała tam. Wyniosła, milcząca sprawczyni parkosyzmów. Mityczna istota, przedmiot kultu mocarzy kilku dziesięcioleci. Wielka, piękna, mocna. Straszna. Zaszeptana legendami, nie zdradza, ile w nich mitu. Lubi, że gadają. A mówią, że wiedźma. Modliszka, pożerająca niewinne nerki dzieci, acz księżą podłością zbrodniarzy nie gardzi. Ssie limfę przez rurkę z wydechów, wypluwa truchła na bruk. Lub wciąga na wieczną niepamięć, nie szukaj porwanych. W jej ochach przeszklonych enigmą przegląda się ciekawość. Trochę się przez to wywyższa, ale nic nie zrobisz. Ma przewagę, jest starsza.
Czarna Wołga, rocznik 77.

Nie wychodzi przed szereg, sącząc cień z ukosa przygląda się światu. Prychająca wyrocznia. Wie, ile kosztuje przyjaźń. Podobno ile miłość, też. Taka mądra. Jak to kobieta po przejściach. Ale nie powie. Każe szukać odpowiedzi, sama milczy jak zaklęta, jak zgwałcona ofiara prawdy.

Czarna Dama sopockich alejek. Dosiada jej Rycerz bez Kopii, był jej kochankiem nie raz. Destrukcyjna namiętność wypala baterie, składa wycieraczki, przegania splin. Nieśmiertelni królowie szos. Na złamanie skręconych kręgosłupów. Cwał, szał, srebrna gałka błyszczy w mroku.

Każdy chce, każdy pragnie, ale nie wszystkim jest dane. Zanurzyć się w jej przestronne, ciepłe wnętrze. Trzeba odwagi – to jedno, zaproszenia – drugie. Piętnaście po czwartej trzasnęły drzwi, zadrżały uda, kalafior przetoczył się w torbie. Jestem częścią historii, której nie znam. Przejażdżka po torze niewiedzy. Dziesięć minut, na które spuszczę zasłonę uśmiechu. Dziesięć minut to dużo czasu. Można wjechać na szczyt. Nawet dwa razy. Podobno.

m jak moda na seks

Serialami Polska stoi. Seriali się nie ogląda, ale się je zna. Zamknięte za szybką plazmy komplikacje zaplątane w zębowy aparat niełatwych losów sztucznych nas. Sztucznych, bo nieprawdziwych, zmontowanych z paranoi i niemożliwości. Lubimy te obłąkane historie, w końcu takie wyjęte z pudełka zdrowego rozsądku. Między jednym a drugim blokiem reklam nieco zaciera się szary wtorek nudnych widzów. Wena, telenowela, bareizm. Skrywana ciąża i miłość do własnej siostry. Intrygi w przedszkolu, morderstwo za kanapkę z pleśniowym serem. Dostateczna porcja cudzych problemów i ekscytacji. Nie my, oni.

Wpatrzeni w ekran nie zauważamy, jak te przerysowane role pęcznieją i puchną, nie mieszczą się w pudle, wyłażą do pokoju. Siadają w waszych ulubionych fotelach, chwytają pilota i zmieniają kanał. I kto ma teraz władzę? Kto patrzy, kto gra? Jaki jest twój udział w spektaklu? Telenowela trwa, odcinek trzy tysiące pięćset dwudziesty siódmy. Reżyser jest bezlitosny, masz dążyć ku destrukcji. Zabij swoje ja, teraz masz być nim. Z nim. Nie, nie z tamtym. Ten był czterdzieści odcinków temu. Teraz podpal dom. Już w nim nie mieszkasz. Co taki zdziwiony, tragedia musi być, inaczej nie ma komedii. A na koniec wino z bąbelkami. Świętujesz porażkę szacunku do siebie i całego planu zdjęciowego.

Zagrani, zafajdani, zgubieni.

Wyłączcie telewizor. Telewizja kłamie. Wcale nie kochasz własnej siostry. Nie daj sobie wmówić.

ucieczka z ostatniej lekcji

Przez moment byłam znów dzieckiem. Rozbawionym małolatem skaczącym w kaloszach po mokrym piachu. Dziewczynką, co chciała być chłopcem. Rozhuśtaną formą bezkarności. Przez moment nie było problemów ważniejszych niż siusiu i wyścigi w opróżnianiu kubka. Liczyły się tylko chwytane w locie uśmiechnięte oczy. Rozmowy o rzeczach, które niczemu nie służą. Bo nie muszą. Zgadywanki i tańce w nierytm. Gąski, gąski do domu. Patyczek i dziurka.

Na moment zsunął się plecak codziennych bied. Wypadł piórnik z poukładanymi według wzrostu ołówkami. Rozsypały się i nie trzeba było ich zbierać. Przyjemna lekkość barków. Całkiem miło.

Dlaczego piaskownica nie może trwać wiecznie? Jak tylko z niej wyjść, obręcz zaciska się w dobrze znany, markotny ból. Tam, wysoko. W okolicy serca i jaźni.

samotność konsumenta

Chwilowo milczę, co nie znaczy, że nie dzieje się. Się dzieje, i w zasadzie mogłoby trochę przestać, bo człowiek ograniczonym stworzeniem jest i spać musi. Gdyby zaś chciał ogarnąć wszystko, co się dzieje, nawet w zupełnie subiektywnie wyselekcjonowanej przestrzeni, musiałby nie tylko zrezygnować z luksusu zażywania snu, co jeszcze jakieś perpetuum mobile dostosować do potrzeb homo bywającego. To jednak w sferze życzeń pozostaje, skutkiem czego ja bywam zmęczona i niedosycona, a wy pozostawieni bez regularnych notek. Z tą moją regularnością to naprawdę, kiepsko jest, i boleję nad tym bardzo. Jak już się zaprę i staram z równą częstotliwością wprowadzać w życie czynności przeróżne, to jakaś złośliwa mikroapokalipsa skutecznie wszystko ucina. Dobrze, że choć do pracy regularnie wstaję i się udaję. W przeciwnym razie mogłoby być nieciekawie. Choć z pewnością nienudno.  

Co do regularności i pracy jeszcze: dowiedziałam się ostatnio, że najlepiej publikować posty w czwartki - z powodu piątków. Piątki podobno są takimi dniami, gdy strudzeni tygodniem wyrobnicy cudzych majątków przeszukują internet w poszukiwaniu lektury, która skutecznie zajmie ich do regulaminowej szesnastej. Ja się tam na internetowym marketingu nie znam, ale jeśli to prawda, to nawet tej reguły trzymać się nie potrafię. Na usprawiedliwienie mam obietnicę nowego, będącego owocem mej aktualnej ganianiny. W myśl przyjętej niedawno, zdrowej zasady: raczej percepcja, niż kreacja. Tę ostatnią zostawmy artystom. Tajemnicy z tego nie robię, a nawet staram się pewne jednostki do owej włóczęgi wespół ze mną zaprząc. Z miernymi, niestety, efektami. Słowo-klucz: kultura. Jak padnie, to wszyscy na tak, w aprobacie pełnej i w ogóle entuzjazm i przyklaskiwanie. Gdy w ślad za nim konkretna idzie propozycja, ubrana nierzadko w zgrabną formę zaproszenia – to już gorzej. Wiadomo, praca, dom, dzieci, psy, rybki, ogródek do wyplewienia, nagły atak bólu zęba. Sprawy oczywiste i niezbywalne. Na powyższych kultura zawsze traci. Poza tym łatwiej wydać 30 polskich złotych na trzy (dwie? nie jestem rozeznana w cenach) paczki papierosów, niż na sztukę teatralną czy niszowy koncert. Ale to kwestia priorytetów. Niemniej jednak upraszam szanownych czytelników, by mi wyrzutów z powodu braku wspomnianej blogowej regularności nie czynili, gdyż czas swój ostatnio pożytkuję na inne aktywności. Może nie tak ważne, jak wieczorne siusiu psa (nie posiadam póki co), czy wyrywanie chwastów z pietruszkowych grządek (nie posiadam również, i deklaruję, iż posiadać nie będę), ale w mojej osobistej hierarchii stojące wysoko. Przyznaję też, że dotąd zaniedbywane, również z powodu aktywności zgoła innych. Tym bardziej więc angażuję się teraz w celu minimalnego choćby nadrobienia zaległości. I dobrze mi z tym, choć czasem ciężko (serce słabe, organizm nie ten, w plecach strzyka, słowem – albo lepiej bez słów).

Jeśli ktokolwiek chciałby poczuć się powyższymi dywagacjami urażony, to z góry tego zabraniam, gdyż absolutnie w nikogo wymierzone nie są. Jeśli natomiast sprowokowały kogoś do chęci chociaż czynnego udziału w kulturze szeroko pojętej, a tym samym do sporadycznego towarzyszenia mi, będzie mi niezmiernie miło. Planuję w najbliższym czasie akcję zorganizowanego bytowania z wybranym wydarzeniem, niektórzy mogą spodziewać się zaproszeń. Jeśli nastąpi oddźwięk, to może cyklicznie..? Znaczy: regularnie..? Ale wstrzymuję na razie wodze fantazji. Póki co jestem, bardziej tam, niż tu, ale zawsze gdzieś w okolicy.

Na koniec tego wpisu o niczym muszę odnotować pewien istotny fakt, mogący większości ujść uwadze. Mamy tego lata zatrzęsienie biedronek. 

  

nowy właścicielu mojego zegarka

Gratuluję doskonałego wyboru! Niniejszym stałeś się posiadaczem niezwykle gustownego, kobiecego, przyjemnego zegarka. Z pewnością doceniasz jego walory, nie zainteresowałbyś się nim bez powodu. Decyzję o jego nabyciu podjąć musiałeś szybko, bez rozglądania się na boki. Tak, wiem, prawa rynku są jasno określone i okrutne: nie ty, to ktoś inny. Tym bardziej gratulacje.

Chciałabym dać ci kilka cennych wskazówek dotyczących twego nowego drobiazgu. Jest delikatny i kruchy, jak jego poprzedni właściciel, dbaj więc o niego. Nie używaj niezgodnie z przeznaczeniem i – broń Boże – nie odpinaj w miejscu publicznym! Możesz tym skusić los i innych, podobnych Tobie. Z całym szacunkiem, rzecz jasna.

Jeśli zatrzyma się nagle, to znak, że i ty winieneś na moment przystanąć. Ruch wznowisz wciskając złotą gałkę. Czas zacznie się na nowo.

Możesz tego nie wiedzieć, ale zegarek ten posiada własną historię. Odnoś się doń z miłością, w końcu niesie ze sobą wiele ludzkich emocji. Pod szkłem ukryte ma pomyślności i łzy, perypetie i rozstrzygnięcia, losy. Mam nadzieję, że sprawi ci wiele radości. Mnie sprawiał. Był przyjemnym wspomnieniem pewnego fragmentu mojego życia. Wartość sentymentalna? Tak, ale nie przejmuj się. Skup się na swoim. W końcu masz coś, co jeszcze wczoraj należało do mnie: pamięć. 
     
 

z wizytą u niedźwiedzia

bez antenowej ciszy, przeszklonych ścian dzielących majestat tych, co mówią od przeciętności tych, co słuchają, bez nastroju głębokiego wtajemniczenia, zagadki drugiej strony lustra, konieczności wyłączenia telefonów pod groźbą śmierci. Po prostu. Naprzeciw tego, który dzierży władzę - czyli mikrofon - od lat, bez powinności bicia pokłonów i całowania w słynną mistrzowską dłoń, w atmosferze spotkania przy kawie, a nie oficjalnej audiencji u papieża polskiej hierarchii muzyki.

Niedźwiedź siedzi. Z rękoma na kolanach, jak uczeń pod srogim okiem wychowawcy, uśmiecha się skromnie. Onieśmielenie nikłym audytorium? Sześć osób na krzyż przyszło do króla. Wstydź się, narodzie.

Ten jednak tkwi na miejscu, niewzruszony, acz sympatyczny. Uśmiecha się nadal. On wie. Ten spokój to chwila. W następnej będzie siła.

Moc nadchodzi wraz z pierwszym słowem, z dobry wieczór tak znanym od lat. Niedźwiedź przemówił. Aż dziwnie to widzieć, świętokradczy gest ciekawskiego zuchwalca. Zawstydzony poddajesz się urokowi fal, płynących w eter spod waszych stóp. Jesteś częścią pisanej na szpulach historii.

I nagle krach. Kameralne grono rozpycha napływająca z ulicy gawiedź. Wszyscy chcą zdjęcie z niedźwiedziem, parcie na mikrofon wyzwala zew krwi. Deptanie po piętach, okrutne trzaskanie drzwi, szelest aparatów, awantury o lepsze pozycje. Pani zasłania mi widok! A pani od kiedy ogląda radio? Oblepiony, święty stolik pana z radia. Szczęśliwcy dopadli kantów ołtarza. Pozdrawiam babcię Małgosię, babcię Marysię, dziadka Stasia i dziadka Henia, ciocię Helenę i Jolę z drugiej ce. Z czających się reklamówek wysypują się książki spragnione autografów. Panie niedźwiedź, ludzie się gapią – a nie mieli słuchać? Ten podpisuje, pozuje, taki spokojny w szaleńczych błyskach lamp. Chciałam zrobić zdjęcie i ja. Ale nie wyszło, jakieś takie zamazane. I dobrze. Nie należy burzyć porządku rzeczy. Trzeba zostawić pewne ideały w kategoriach nieuchwytnej iluzji, za mistyczną obudową odbiornika.

Radio wychodzi do ludzi. Niechże już czyni to kościół. Byle nie odłam toruński.

Magia radia? Tak, ale jak dawniej, mniej bezpośrednio, z odrobiną tajemnicy.

Tysiąc pięćset osiemdziesiąte szóste wydanie listy za nami.
    

za twoim przewodem

Moc wszystkiego. Mnogość. Ludzie, twarze, barwy, głosy. Miasta, krzyki, wrzeń niedosyt. Tańce, śpiewy, smak i zapach święta. Flagi, szale, rozedrgane gardła. Tyle tego. Pospolite ruszenie narodu. Najważniejsze kwestie to długość trawy, spalone marzenia, wybór bramkarza i nagły brak piwa. W atmosferze respect strumienie z kuroniówkowych i poselskich kies zapełniają czarę ofiary na wspólny, wyższy cel: przełamania zakorzenionej w polskich genach martyrologii. Promile przelane za zwycięstwo, o którym mówili wszyscy, lecz mało kto w nie tak naprawdę wierzył. Istotne jest powstanie, płakać krwią będziemy, ale to potem. Bo my mamy w zwyczaju porywać się na silniejszego przeciwnika z namiastką armii uzbrojonej kpiną, nie orężem. Co nie znaczy, że tym razem nie spuścimy przyłbic i nie ruszymy ślepo na rzeź. Cel: przezwyciężyć fatum historycznych porażek, od króla Stasia po mundiale kończone na fazach grupowych eliminacji. Dziejemy się wspólnie, czujemy podobnie. Nawet, jeśli poza strefami kibicujemy zgoła innym bożkom. Polosceptycyzm blaknie na tle euroentuzjazmu. Słowa: wiara, nadzieja i miłość puchną od nadużywania. Wiara, że my wam wszystkim pokażemy. Mamy stadiony, autostrady, ekrany w barach, nasi tramwajarze nauczyli się sell ticket. Jesteśmy fajni i kolorowi. Nadzieja, że w to uwierzą. Że my uwierzymy. Miłość do piłkarzy, deklarowana z każdego okna i na rogu każdej ulicy. Jesteśmy z wami!

Tak było jeszcze wczoraj. Dzisiaj solidarność jakoś tak ucichła. Biało-czerwone szale zsunęły się z karków, które znów zgięły się od cierpiętniczej codzienności. No przecież oni (już nie my) zawsze zawalają mecze o wszystko. Przerzucam kanały telewizyjne i z trudem odnajduję tak dobrze już znany piłkoszał. Tu pani opowiada o Sandomierzu, tam kino familijne, nie ma eurogorączki, piłkarskich ekspertów, kibiców, którzy jeszcze nie położyli się spać.

Kilku rzeczy się jednak nauczyłam. Czasem remis to przegrana. Czasem remis to wygrana. Czasem zaś lepiej być rozsądnym. Ale przecież – nic się nie stało. Polacy, nic. Ponad proroctwa staropolskich wieszczów. Chciał nam przykład dać Franciszek, jak zwyciężać mamy. Ino nie wyszło. Słowiański los.

Dla jasności: i ja w tym szale byłam, w kibica się bawiłam, a com widziała i słyszała, w refleksje zamieniłam. Wszelkie uszczypliwości i podobieństwa do tragizmów historii są zupełnie nieprzypadkowe i wynikają z poczucia niesprawiedliwości faktem łożenia na pobory związanych krawatami i układami panów z pzpn, którzy tyle mają do czynienia ze sportem, ile uda im się upchnąć w kieszeniach markowych garniturów.

Rodacy! Jeśli chcecie kibicować Polakom w grupie śmierci, to przerzućcie kanał na siatkarzy. Ci panowie wygrywają, i to w wielkim stylu, bez stadionów i stref kibica. Można? Można.