Pewnego razu na Dzikim Zachodzie

Nie powiem gdzie, nie powiem kiedy. Teraz, całkiem niedawno bądź tak dawno temu, że nikt nie pamięta, by się kiedykolwiek zadziało. Pewnego nieokreślonego razu. Daleko stąd a właściwie bardzo blisko. Na Dzikim Zachodzie Polski, a może na Wschodzie; a może wcale nie w Polsce – Gdzieś. Nigdzie. Dokładnie tam i dokładnie wtedy zdarzyła się Odpowiedź. Przyszła znienacka, nieproszona i bez pukania, ale Odpowiedzi już tak mają, że nie zawsze są kulturalne. Dlatego czasami uznajemy je za fałszywe i nadal szukamy innej. Błądzimy tak czasem do końca życia. To podobno całkiem ludzkie.

Prawdziwe Odpowiedzi jednak, zauważone czy nie, przychodzą. Kwestia tego, czy chcemy je widzieć i gdzie nas spotykają. Najłatwiej je przyuważyć w miejscu, które jest dla nas bardzo ważne. Niektórzy na przykład pragną doświadczyć jej w kościele. To podobno najłatwiejszy sposób. Ale w rzeczywistości najtrudniejszy z możliwych. Drepczemy do świątyń w poszukiwaniu objawienia, ale gubimy skupienie już między pierwszym a drugim czytaniem. Odpowiedź natomiast zostaje przy schodach i czeka, aż wyjdziemy. Niestety, wychodząc jesteśmy tak zagrani w roli zadumania, że mijamy ją, czasem nawet się o nią potykamy, ale nadal nic. Żadnego odkrycia.

Z tego powodu Odpowiedzi szukają innych źródeł ujścia. Takich, które mogą być dla nas wyraźnym sygnałem, że należałoby się za Nimi rozejrzeć. Jeśli są sprytne, wybiorą w tym celu fragmenty świata, które tkwią głęboko w naszych jaźniach przykryte poszewką mityczności. To takie miejsca, usytuowane – owszem, w realiach – ale bardziej w nas, w naszej pamięci, w naszych sercach i mocno podgrzewane płomykiem tęsknoty. Miejsce – Legenda. Prywatny raj, o którym wiemy, ale nie dążymy do niego za wszelką cenę, wystarczy nam to, że jest. Tęsknota to ważny składnik całości, ponieważ nadaje sens Legendzie. Trzeba dotykać jej rzadko, przede wszystkim zaś do niej wzdychać. Wszystko po to, by nieliczne momenty spotkań z nią były przeżyciem tak silnym i uduchowionym, że na długo pozostawią w nas uczucie spełnienia i pozwolą cierpliwie czekać na następne dotknięcie absolutu. Być może za kilka lat, może tylko w snach.

Mam to szczęście, że moje magiczne miejsce odwiedzam średnio raz w roku. Pewnie nawet mogłabym częściej, ale nie o to chodzi. Podtrzymywanie mitu to również sztuka umiaru. Zbyt częste zetknięcia mogłyby naruszyć otoczkę ideału. Tam wszystko jest bowiem idealne, możliwe że tylko dla mnie, ale to nawet dobrze. Ciężko jest dzielić się swoimi świętościami. Sakrum przeszywa mnie już, gdy się tam zbliżam, na skrzyżowaniu zapomnianych szos, w brzozowej alei wspomnień. Powietrze pachnie inaczej, niebo ma więcej gwiazd, kolory są bardziej intensywne a drzewa uśmiechają się do ciebie, choć wcale nie muszą. Ludzi zbyt wielu tam nie ma. Jest za to cisza, odurzająca i wciągająca, obiecująca prawdę. Należy tylko dobrze się wsłuchać. Jestem, słucham.

I kiedy zdaje się, że już niczego nie powinno brakować, bo mamy tu i teraz wyśnioną, wyczekaną kwintesencję naszego ja, to coś zakłóca odbiór. Obraz wydaje się niepełny, nad ogniem fruwają iskry jak błędy w matriksie. Wtedy przychodzi Odpowiedź.

Miejsca tworzą ludzie.

W ramach wtrętu

Nie wytrzymam, muszę. Skomentować kilka delikatnych, acz wyraźnie zarysowanych zarzutów o brak. No właśnie, czego? Użyto różnych określeń: pisarstwo, wena. Ha. Usiedzieć nie mogę, swędzi połechtana duma, ale mimo wiary we własne pióro nigdy na poważnie nie klasyfikowałam jego wytworów jako spełniających wyżej wymienione wymogi. No gdzie tam, pisarzem to można nazwać Bułhakowa, poetą Mansztajna, muza odwiedza takież szanowne mniej lub bardziej osobistości, ale ja? Ja tam lubię pisać. I cieszę się, że ktoś lubi toto czytać. Albo bezpieczniej będzie: że ktoś czyta. Pokłon oczywiście składam do samiuśkiej podłogi wam wszystkim, śledzącym moje tutaj poczynania, i w żadnym wypadku nie namawiam do zaprzestania. Muszę jednak sprostować, bo głupio aż: proszę nie przeceniać paraliterackiej działalności U. Czyli inaczej: oprócz bloga Fongrafki otwórzcie czasem jakąś książkę innego autora. Zezwalam (tym bardziej, że ja nigdy żadnej nie napisałam). Jeśli kiedyś będę mogła zweryfikować powyższe, to wszystkich odwiedzających niniejszego bloga zaproszę na suto zakrapiany wieczór autorski z tortem i świeczkami.

I w ten oto przemiły sposób temat bardzo zgrabnie stoczył się na manowce krainy alkoholowej. Mili moi, następuje konfrontacja z rzeczywistością, polegająca na porzuceniu cytrynówkowego dopalacza. Megi stwierdziła, iż brak pisarstwa oznacza brak żółtego. No to ja udowodnię, że nie. Żółtego nie ma, bo należy się ograniczać. No dobra, trzeba. Nie wszystko bowiem można mieć, prawda dość oczywista i znana. Choć, wbrew tej wiedzy, istnieje ciągły niedosyt i to nieprzyjemne odczucie, że ma się o wiele za mało. Znamy? Tak. Pensje za małe, urlopy zbyt krótkie, domy za ciasne. Zdarza się każdemu ponarzekać na swój los, mnie też. Ale wiecie co, w niedzielę włożyłam w uszy słuchawki i biegnąc, słuchałam radiowego wywiadu z kimś, kto mógłby nas wiele nauczyć. Bohaterką rozmowy (i moją osobistą) była młoda dziewczyna, Kubanka. Opowiadała o swoim życiu teraz, w Polsce i kiedyś, na rodzinnej wyspie. Kwestia luk w naszym posiadaniu i osiąganiu nagle się kurczy. Łyso się robiło, gdy ta pogodna dziewczyna próbowała przekazać nam, Polakom, że mamy wszystko i że tego dokumentnie nie doceniamy. Przeszła wiele i mówiła o tym – owszem, że łzami – ale i radośnie; każde jej słowo było uśmiechnięte. I roztańczone, jak świat, z którego pochodzi. Biedny, ale szczęśliwy. Świat ludzi nie posiadających kompletnie nic, a mimo to wychodzących na ulicę, zespalających się ze współbraćmi w niedoli muzyką, i w jej rytm znoszących niedostatki. Kiedy zapytasz Kubańczyka, jak leci (nie ma pracy, nie ma pieniędzy, nie ma perspektyw, za to ma przeliczną rodzinę liczącą na obiad i dziurawy dach nad głową), to odpowie ci: wspaniale! Zapytaj o to samo Polaka (ma piękne nowe mieszkanie, właśnie wymienił auto, na ambitną pracę, dobrze ubraną żonę i dzieci w prywatnym przedszkolu), usłyszysz: tak sobie, bądź: ech… I tym ech może zakończę, bo nic tu nie trzeba dodawać.

Powiem jeszcze tylko w ramach podsumowania, że konieczność limitowania pewnych przyjemności nie musi być postrzegana przez pryzmat niekorzyści. Dlatego też nie płaczcie za cytrynówką. W ogóle nie płaczcie, radujcie się!

No. I miałam nie pisać a napisałam.

Spokojnie, jestem

tylko chwilowo mnie nie ma
ale zaraz wracam
tak myślę
i nie myślę
bo od myślenia to - sami wiecie
zjem ciasteczko
wam też radzę
znaczy: polecam

ogarnę się z materią i będę

Tydzień trzeci: odpoczywanie

Po tak intensywnym paśmie wydarzeń, podczas których organizm mój zmuszany był do aktywności na wysokiej częstotliwości, należało pomyśleć o regeneracji. W końcu ile można się spinać. Każdy ma prawo do odrobiny relaksu. Mówiąc relaks miałam na myśli leniwą sobotę w pidżamie, domowe spa, obłożenie się zaległymi czasopismami lub wetknięcie nosa do książki*, która nie przestała na mnie patrzeć z wyrzutem. Odrobina leniwego egoizmu. Wszystko po to, by zrzucić z barków ten trzymający od dawna ucisk i – oczywiście - by zapomnieć o poniedziałku i innych mało przyjemnych kwestiach. Zupełne wyłączenie na bodźce zewnętrzne. Udało się może owo wyłączenie, ale nie dzięki odprężeniu, a michałówce.

Kto ciekawy, zapraszam. Jest taki lokal w Sopocie, nieco oddalony od wydeptanego traktu, znajdujący się w Domu Nauczyciela. Zwie się bodajże Belfer. Pachnie peerelem? I słusznie. Wchodząc na teren Belfra, cofasz się o jakieś 30 lat. Miejscowa kuchnia podobno ma kilka specjalności, nie próbowałam. Mogę się wypowiedzieć jedynie na temat frytek (bez rewelacji) i michałówki właśnie. Ta ostatnia to popisowa nalewka zakładu. Podawana w kryształowych karafkach, rozlewana do kieliszków, w których z winy specyfikacji nie może zbyt długo przebywać, dlatego należy je czym prędzej opróżniać. I teraz niespodzianka: wyczuwalnie pędzona na cytrusach. Wskazuje na to zabarwienie i posmak. Rozwijając wątek smaku, to zdecydowanie pierwsze skrzypce (i trąbki i bębny i akordeony, a nad ranem piskliwe organki) gra w tej bajce spirytus. Albo inna moc, w każdym razie nieczysta.

Co bardziej sprytni zapytają, czy to może jakaś konkurencja dla cytrynówki z wesołego domku. Powiem tak: jeśli ktoś nad subtelną przyjemność stawia sobie szorstką radochę a od wyrafinowanej degustacji woli prostą, nastawioną na rauszowe doznania konsumpcję, to i owszem. Szkoda dla nich wówczas sławetnej cytrynówki. Ona nie jest dla każdego, na nią trzeba zasłużyć. W zasadzie to zastanawia mnie, czy nie nadać jej jakiegoś specjalnego imienia. Otwieram konkurs na nazwę, propozycje proszę składać w nieprzekraczalnym terminie kolejnego nastawu.

Wracając do michałówki. Była urodzinowa, michałowa. Świętowanie święta rzecz, ale kiedy w sobotni poranek (gdzieś w okolicach jedenastej) budzisz się i masz przed oczami kalejdoskop wczorajszych wrażeń, a planowałeś spokojny, kulturalny, kojący zszargane zdrowie weekend, to przychodzi do splątanej głowy jedna myśl: michałówka to podłość bytu. I rozumiesz ból pana Andrzeja, który jest jak motyl przesadnie zmęczony**. I tę prostą prawdę: alkohol ma dobre, ale też złe strony. Melodia szumi w uszach, towarzyszy ci cały potargany dzień. Z jednym się tylko nie zgadzasz w tym momencie cichego cierpienia: nie rozumiesz dalece posuniętego optymizmu autora, gdy ten intonuje ja wam mówię jest dobrze, jest dobrze, jest dobrze ale nie najgorzej jest. Wszystko wszystkim proszę pana, ale zachowajmy trzeźwą ocenę niezbyt korzystnej sytuacji.  

Nie udało się za pierwszym, to musi się udać za drugim podejściem. Młodość ma swoje prawa, ale organizm swoje granice - i kategorycznie zażądał spowolnienia chciwej pasji życia. Ja tam kłótliwa nie jestem, się zgodziłam. Pokłosie tej uległości da się zauważyć w  postaci częstszej paraliterackiej (wy)twórczości z jednej strony i – z drugiej  - w napoczęciu kolejnej książki. Przyznać jednak muszę, że jako czytelnik jestem niereformowalna – trzy zrezygnowane pozycje leżą na półce łypiąc spode łba z nadzieją. Każdej z osobna poświeciłam kilka chwil, rozdziałów, połechtałam jak kobietę komplementem i kwiatami – po czym zostawiłam na rzecz innej. Rzeczywistość jest brutalna. Do wszystkich jednak mam zamiar wrócić. A one, głupie, czekają. Wybaczcie jednak, nowa lekturowa miłość bije je w aktualnym rankingu. Ale o tym innym razem.

* albo książek; o tym później

** http://www.youtube.com/watch?v=VQkd0wPOt0c

Tydzień drugi: kibicowanie

W stepie szerokim, którego okiem nawet sokolim nie zmierzysz

stała blondynka w bieli, czerwieni, wypatrywała rycerzy...

Parafraza zawarta w podtytule zdradziecko mnie demaskuje. Mądre dziewczynki cechuje wrodzony rozsądek; w efekcie nabytych przez lata doświadczeń wiedzą, że prawdziwych mężczyzn już nie ma; nawet tych mniej niż bardziej rycerskich. A tu, proszę, uchowała się taka, co nadal wierzy w Mikołaja. Wiecie, zawsze pod choinką znajdą się takie podarki, które nie wiadomo, kto zapakował. Poświąteczne dochodzenie nie odkrywa tajemnicy, dlatego sądzić trzeba, iż to sam Święty. Na tej samej zasadzie funkcjonuje religia żywej męskości. W końcu wiara z założenia ma być ślepa – to czego nigdy nie widziałeś, to czego nigdy nie słyszałeś.

Budujący jest fakt, że takich, jak ja, jest więcej. Zapełniają one hale podczas rozgrywek siatkarskich i narkotyzują się oparami testosteronu.

Moi państwo, tak. Jestem aktualnie zakochana w kilkunastu bez mała chłopcach. Tutaj nie obowiązuje reguła, że młodzież musi dorosnąć, zgolić kilka pierwszych wąsów, by można było nań spojrzeć. Ech. Proszę mi wybaczyć, ale co to są za pośladki! Ramiona! Nie tacy mali rycerze… Co jeden, to lepszy. I nawet rudy daje radę. Tak zwane  ciacha.
Teraz chwila na komentarze czytelników płci niepięknej na temat słabej kondycji współczesnych kobiet (jakie my jesteśmy powierzchowne, proste, itepe). Już? Mogę dalej? Dziękuję.

Bo tak naprawdę fascynacja siatkarzami* opiera się na prostym mechanizmie. Chodzi o to, że im wychodzi. Prezencja jest wypadkową ciężkiej pracy. Bo chyba nikt nie wątpi, że medale okupione są potem i krwią. Dajmy na porównanie polskich piłkarzy. Ktoś chce dyskutować? Jestem za tym, żeby PZPN zamienił się budżetem z Polskim Związkiem Piłki Siatkowej. Albo najlepiej cały złożył mu w daninie, w zamian całując stopy Gruszki. To i tak byłoby zbyt wiele.

Lubię emocje, mecze siatkarzy dostarczają ich w dawce satysfakcjonującej. Można sobie pośpiewać, pokrzyczeć, popłakać, potańczyć, czasem schować się za kanapą, ogólnie: przypomnieć sąsiadom o swoim istnieniu. Jest Kurek, jest impreza. No i właśnie, drugi tydzień lipca stanął pod znakiem Ligi Światowej. Blondynka kibicuje.

Mam to ogromne szczęście, że w kolorowy volleyball world wprowadziła mnie Kobieta Znająca się Na Rzeczy. Ale ale! nie ułatwia to sprawy, gdyż jest ona nauczycielką wymagającą, i choć nie każe cytować z pamięci wymiarów i rozmiarów sami wiecie czego (nie wątpię, że je zna), to spróbuj strzelić gafę w stylu a dlaczego nie gra Świderski? Ten wyraz twarzy mówi wówczas wszystko: wzbudzasz moją litość, człowieku. Tak że uwaga, panowie - chcecie rozgrywać, nauczcie się zagrywać.

Nareszcie nasze podatki zaczynają przynosić wymierne korzyści: mamy taką na przykład Ergo Arenę, na której dzieją się rzeczy rangi wykraczającej poza płot okalający przydomowe podwórko. Grzechem byłoby więc oglądać rozgrywki panów siatkarzy w telewizorze, gdy za miedzą można ich powąchać. Moja prywatna mentorka - główny kierownik zamieszania - należy do grona optymistów marzycieli. Choć mało kto stawiał na to, by Polacy mieli stanąć na pudle ligi, ona z miesięcznym wyprzedzeniem zakupiła bilety na finały właśnie i nakazała szykować biało-czerwone kreacje. Im zaś bliżej finału, tym sytuacja przedstawiała się gorzej. Nie żeby dramatycznie, ale obawa była. A jak trwoga, to – wiadomo - do Boga. Modlitwa o mecz. Żarliwe błagania niewiast o pomyślność mężczyzn, okupione fantami. Dokładnie, w dzisiejszych czasach kapitalizmu nawet z Bogiem trzeba dobijać interesu. Kto ma uszy, niechaj słucha. Panie Boże, niech IM się  uda, niech NAM się uda, jeśli zobaczymy ICH w niedzielę, będziemy CO TYDZIEŃ na mszy…

Słowo się rzekło. Można mnie odpytywać z homilii. Tym samym zamykam usta wszystkim, którzy zwą mnie złą kobietą. Ha! I co teraz powie?

A mecz? Naprawdę nie słyszeliście, jak się darłam…? Argentyńskie niebo płakało nad nami.

P.S. Na zakończenie muszę sobie pozwolić na pytanie, które kieruję do mentorki. Pani słucha: Wszyscy grają pięknie, a i tak wygrywa Brazylia. Tak mnie pani nauczyła. I co ja mam teraz z tym zrobić? Pogubiłam się.

*mowa teraz o polskiej reprezentacji, aczkolwiek niekoniecznie trzeba się ograniczać; nawet u Rosjan można coś interesującego wynaleźć

Trzy tygodnie z życia blondynki. Tydzień pierwszy: konstruowanie

I znowu. Zapuściłam się na całe trzy tygodnie nicniepisania. Wytwór wierszopodobny zaistniały ostatnio w tym miejscu bowiem się nie liczy i liczyć nie może. Został on przez jednych określony jako uboczny skutek cytrynówki, a przez drugich za poetyckie zapędy świniopasa, dlatego skuliłam się w sobie i więcej takiej (swa)wolnej twórczości uprawiać nie będę. Się obraziłam. Opowiem więc o tym, co mnie tak skutecznie przez czas jakiś od  należytego pisania odwodziło. A trochę tego jest, bo u blondynek zwykłe dni smakują jak niedzielne ciasto. Nigdy nie wiesz, jakie będzie tym razem.

Tydzień pierwszy minął na nadawaniu namacalnego kształtu masie odrealnionych wyobrażeń, przy sporym udziale potu z czoła i innych płynów*.

Kiedy dama ulega objawieniu, należy obawiać się istoty tej wizji.

Kiedy dama jest blondynką, należy fakultatywnie bać się tego, że wprowadzi ją w życie.

Kiedy blondynka jest zdeterminowana, należy już tylko jej pomóc.

Bo nie ma takich sił na niebie i ziemi, które zdołałyby odwieść ją od spełnienia snu o krainie lodów waniliowo-jagodowych z nutką cytrynowego przebudzenia**.

Od czego zacząć? Zakupy to podstawa, blondynki to wiedzą. Mają moc sprawczą, gdy brak pomysłu i uspokajającą, gdy jest ich zbyt wiele. Chcesz lody, idziesz do sklepu. No to poszła.

Blondynka w castoramie. (Tytuł na dreszczowiec).

I oto zdziwienie. Sezon przecen, a tu żadnych promocji! Czym ma się więc kierować białogłowa, co kupić, co wybrać z obfitości nieznanego..? Zagubienie między sklepowymi regałami, nowe doświadczenie. Trzeba skontaktować się z farmaceutą lub poszukać eksperta. Ekspert był bliżej.

Blondynka: Proszę pana, proszę pana…! Dzień dobry. Czy byłby pan tak miły i powiedział mi, który wałek będzie najlepszy do tej farby?

Pan w żółto-niebieskim wdzianku (bez patrzenia na wiadro): A kto będzie malował? Pani? To ten.

Na mężczyzn zawsze można liczyć***. Niezawodni rycerze Krainy Prostego Podejścia do Życia. Na swych rumakach pędzą przez pola i lasy, zacięci w szalonej gonitwie tak dalece, że bez zatrzymania mijają wieżę z usychającą królewną. Przyłbice niedomyślności zakrywają im oczy, nie widzą, że ta czeka i paznokcie już całkiem zjadła. Jeźdźcy własnej apokalipsy, zapatrzeni w daleki i nieokreślony nawet dla nich cel popędzają ostrogami konie, w impecie podcinają kopią spuszczony dla ich wygody z wysokiego okna warkocz i mkną, niczego nieświadomi, dalej. Smok by się uśmiał.

Błędny rycerz castoramy pognał dalej, ale zakupy, dzięki siłom wyższym i prozaicznemu pośpiechowi, skończone. Ale nie trać na czujności! Gdy niewiasta ma w głowie plan, może nie mieć baczenia na takie błahostki, jak zabranie zakupionego asortymentu do domu. Kto bym tam zważał na takie szczegóły.

Kolejny krok na drodze do odszarzenia otoczenia: malowanie. Czyli blondynka plus pędzel. Czyli kłopoty. Ciężka praca i inwektywy, no jak można zapomnieć o pomalowaniu sufitu?! I dlaczego ta ściana przykleja się do wałka? Drzwi zapomniały o swojej podstawowej funkcji i z przekory czy też w imię nowej namiętności nie zamykają się w ogóle (w zasadzie niegłupie: gdy drzwi pozostają otwarte jest większa szansa, że ktoś zajrzy do środka). Pewne budowle winno się drogą specustawy zrównać z ziemią i zapomnieć o ich istnieniu. I w takich momentach cała moja feministyczna dusza pyta: gdzie ci mężczyźni?!

Cóż, tych nie było. Pocwałowali, ledwo ich już widać na horyzoncie. Kiedy więc dama traci moc, wzywa posiłki. Na wezwanie stawia się przyboczna straż koloru blond. Solidna firma, nie nawala, a i pomysłami zarzuci. Bo żaden wojak nie wpadłby na koncept z potraktowaniem mokrej ściany suszarką do włosów. Albo dwiema. No co, przecież włosom to pomaga. Potrzebujesz fachowca do skręcenia regału? W konkursie na majstra sezonu wygrywa walkowerem płeć nadobna. Ale nie sądź pochopnie, że robota niewiele warta. Majster pierwsza klasa, takiej skrzynki z narzędziami nie powstydziłby się mój tato. Ba, nawet wujek Zenek.

I tak, po licznych podejściach do tematu rzec można: jest. Cytrynowy raj. Jak przyciemni się światło, to nawet ładnie.

*czytaj: remont pokoju

** czytaj: kolor ścian; to przecież oczywiste, wszystko trzeba ci tłumaczyć...

*** chyba, że akurat nie można

Po drugiej stronie

jestem drzewo
jestem ptak
jestem woda
jestem wiatr
wszystkim jestem
nic jest mną

Na szyi ścisk

ta obręcz jest silniejsza od ciebie

Napięcie w ramionach

tam gdzie skrzydła winny być

nie rozwiniesz, podcięte

skóra paruje dźwiękami, co sączą się żlebem w dół

gleba nie wsiąka, oddaje, krztusi się

trzeba zaorać

Grunt westchnie i odda nadmiar

wyrośnie sad

Oszukane jabłka

kto zje pierwszy, będzie znał prawdę

ale wcale nie chce jej znać

Prawda nagle brzmi inaczej, słowa mają nowy kształt
noc już nie znaczy niewiedzy

noc jest zła
światło nie kreśli odpowiedzi
to co niepewne nadaje ton

Pragniesz tak niewiele

niepamięć ważyłaby mniej

dotykasz niewidzialnego, stajesz się nim

Kolor zalewa usta

pustynia śpi

umarłe kwiaty

muszę milczeć

nie potrafię

plastyczna maź faluje, zaprasza, mruży oko, ostrzega DRŻYJ

biegnę cicho

cisza jest groźna

jestem częścią całości

odpowiedzią na zagadkę

nieznanym fenomenem światła i ciemności

uciekaj zostaw to wszystko

giń

wiem, że do mnie mówisz

mówię krzyczę błagam szept

na pierwszy rzut oka

niby pasuje niby autystycznie

ale

przestaję wierzyć

chłodno, brakuje cienia

gorąco, sople z dachu 

grają muzykę pachnącą jaśminem

okrągły rynek z fontanną bez wody

okiennice skrzypią nad głową

powietrze cyka i drży

sza

I śnieg

a płatki głośne, zielone

jak liście, których nie ma

bo w końcu zima

jest w tobie siła, której nie pojmujesz

ten kot, który patrzy co rano

on wie

bańki mydlane kończą tragicznie

nawet te z różowym poblaskiem

ból jest dobry trwa chwilę – chwała trwa wiecznie

gówno prawda

jestem drzewo
jestem ptak
jestem woda
jestem wiatr
wszystkim jestem

nic jest mną

Przeprowadzka w nowe stare ja

Przepis na podróż w najlepsze strony własnej, zagrzebanej w popiele zapomnienia, tożsamości:

Weź trzy kopy wiary w nowe.

Włącz muzykę na 240 stopni. Niech się powoli nagrzewa. Głośno. Najlepsza jest Armia, ale nie każdy lubi, więc można Comę. Nie schodzić poniżej Pidżamy, grozi zakalcem. Po polsku smakuje najkorzystniej, nie stanie w gardle brak słów czy akcentu.

Drgania basów, podłogi i okien spowodują, że w kluczowym momencie nie opadnie kruche ciasto mobilizacji, a rodzice irytującego bachora zza ściany przestaną słyszeć jego ryk. Hałas i chaos służą ogółowi.

Otwórz piwo. Działa jak drożdże.

Zacznij zapełniać kartony tym, co chciałbyś zabrać ze sobą do nowego życia. Udawaj, że to tylko taka zabawa. Zmylisz przeciwnika. Nie widać go? Złudzenie. Kryje się tuż pod górną powieką.

Pakuj. Za cicho, podkręć. Po co ci te buty? Daleko w nich nie zajdziesz. Poza tym i tak nigdy ich nie założysz. Kibel.

Nie oglądaj zdjęć! To najgorsze, co możesz zrobić! W ten sposób stracisz wszystko: aromat

dawnej potrawy i smak dzisiejszego obiadu. Odłóż. Dziesięć, dziewięć… No, już. Łyk.

Zaczyna brakować kartonów? To opróżnij je i odrzuć wszystko, co niesie ze sobą piętno trzymających w zastoju wspomnień – w końcu nowe życie, nowa jakość.

Tak też źle. Nie ma co włożyć do garnka.

Więc selekcja: na prawo przyprawy ostre, na lewo słodycz. Porówna się i zobaczy.

Waga kuchenna w równowadze. W zasadzie to dobrze dla kubków smakowych. Ale problem logistyczny nie ginie: trzeba zabrać wszystko (oprócz tych cholernych butów). Okrutny miszmasz.

Nie oglądasz telewizji? Najlepszy kucharz potrafi wyczarować wykwintną potrawę z tego, co zastanie. Więc dalej. Mieszaj masę, coś wyrośnie.

Aj, do tego pudełka nie trzeba było zaglądać. Kipi! Zamykamy i zapominamy. Do następnego razu.

Trzy oddechy, łyk i jedziesz. Ha! Tu jesteś! Książko mojego wyrzutu sumienia, miałaś być skonsumowana już dawno. Tak się niby schowałaś, w jawnej tkwiąc kryjówce. Na nowym na pewno się uda. Położymy cię w widocznym miejscu, zaraz obok galerii osobistych priorytetów (ślubny portret dziadków, medal, zdjęcie z drogowskazem).

Długo coś. Szef kuchni robi się głodny. A zajrzyj dokładnie we wszystkie kąty, na pewno jest w nich coś schomikowanego na wypadek przesilenia. To jest właśnie ta chwila. Im mniej balastu znosisz ze schodów, tym na nowym lokum lżej. Budujesz przestrzeń nowego mikroświata.

Zachowaj ostrożność – nie ustawiaj kartonów w zbyt wysoki stos. Ryzyko zawalenia konstrukcji budowanej przez lata. Uważaj, nie zrób sobie krzywdy. Piekarnik parzy, o pakunki można się potknąć. Mówiłam? Mówiłam. Łyk.

Upychanie i duszenie nic nie dało, nadal jest więcej artykułów, niż miejsca w garze. Trzeba się wspomóc sprawdzonymi radami babuni. Worki na śmieci. Przyjmują każdy balast.

No dobrze. Wygląda na to, że ogół zwany ja został skoncentrowany na kilku metrach kwadratowych. Czy to ostatni raz? Nie myśl o tym teraz. Idź spać. Danie musi się zamarynować i przegryźć.

Zielona noc. Jak zawsze nie zapamiętasz snu.

A kiedy stajesz w nowych starych drzwiach, jesteś zmęczony, ale szczęśliwy. Snujesz plany, czujesz przedsmak, podejrzewasz obietnicę ideału na podniebieniu.

A kiedy nie wiesz, od czego zacząć, zacznij od początku.

Bo kiedy nam zabraknie sił, zostaną jeszcze morze i wiatr. I kilka kartonów do rozpakowania.

Gotowe, można podawać. Kosztuj nowe stare. Jadłeś to już wielokrotnie, ale za każdym razem smakuje inaczej. Teraz trochę jak krewetki w czekoladzie. I w tym zaskoczeniu jest siła – nikt tego przed tobą nie próbował. Jesteś kreatorem smaków swojego życia.

Pamiętaj o odpowiednim przybraniu talerza. Może kolor ścian, może nowy mebel. Tak, by właściwie zaakcentować majstersztyk losu.

No i jeszcze jedno. Żaden porządny posiłek nie obędzie się bez odpowiedniego napitku. Cytrynówka come back.

Smacznego!

Na wczasach w kurorcie...

...obowiązuje pewien bon ton. Etykieta, której winien przestrzegać każdy szanujący się urlopowicz. Odstępstwa są niemile widziane - najczęściej z ukosa, zdarza się, że z wyciągniętym palcem wskazującym.

Przede wszystkim trzeba wiedzieć, jak się nosić. Albo raczej, jak się nie nosić. Kalosze, nawet w kwiaty, nawet w kolorowe, nawet kiedy pada, nie zastąpią na nadmorskim deptaku piętnastocentymetrowych obcasów przymocowanych do stopy za pomocą paru pasków. Na beach party trzeba się zaprezentować, a że inne buty nie zmieściły się w walizce – to cena, którą warto ponieść. Umiejętność poruszania się w takim obuwiu (czasem deski się kończą i trzeba brnąć w piachu) to dar nie lada. I nie wszystkim dany.

Obuwie damskie już wiemy. Panowie bynajmniej nie są zwolnieni z uregulowań w tej materii. Nie ma znaczenia, czy klapek, czy sandał – wybór wedle upodobania. Tutaj z kolei obowiązuje to, co pod butem. Skarpetka mianowicie. Długość - nieco za kostkę, kolor - biały lub czarny, inne barwy byłyby zbytnią ekstrawagancją. Dopuszczalne są napisy typu puma lub ccc.

Ekscentryzm to domena pań. Tu na wiele można sobie pozwolić: kapelusze, świecidełka, sztuczne kwiaty, bransolety, chusty i co tam jeszcze, wszystko w obfitości wizualnej i dźwiękowej. Gwiazdę trzeba widzieć i słyszeć z daleka. Nie tylko dlatego, że usta jej się nie zamykają.

Makijaż. Obowiązkowy. Nigdy nie wiadomo, z której strony nadejdzie sława. Że skwar zalewa złotym potopem plażę – nie stanowi. Czoło gwiazdy musi być odpowiednio przypudrowane, oko podmalowane, odpuścić można sobie co najwyżej szminkę. W końcu stawiamy na naturę.

Repertuar dnia na wywczasach niezmienny. Od rana ciężka praca. Koc, ręcznik, parawan, napoje, pies pod jedną pachą (pisząc pies mam na myśli te małe, ruchliwe, piskliwe zwierzęta, które zapomniały urosnąć, a ktoś przez złośliwość wygolił im część futra), dziecko pod drugą, czasem jeszcze torebunia bo mam świeżo pomalowane paznokcie kochanie -  to zadanie mężczyzny. Kobieta pcha wózek bądź goni własny wdzięk i powab. Główne zajęcie całej rodziny, zaraz po mozolnym umoszczeniu się w grajdole, to posilanie się. Żeby zjeść, trzeba najpierw ustalić, co, a z tym wiąże się wybór miejsca zasłużonego obiadu. Dylemat niebagatelny. Czy rybka, czy pizza, czy schabowy. Czy Pod strzechą, czy U Hanki. Brak zdecydowania i kompromisów. Plażowa wojna domowa.

Ze scen w restauracji:

Jedno dziecko w wózku płacze, bo dostało mleko. Bądź go nie dostało. Drugie, bardziej samodzielne (potrafi walić kończynami w podłogę), płacze, bo chce frytki. Albo colę. W każdym razie płacze. Trzecie, przy sąsiednim stoliku płacze, bo tamte płaczą. Nie słychać własnych myśli ani pani zza bufetu, krzyczącej numer trzydzieści cztery proszę! Anielski chór. Wakacje. Jak miło.

Inna:

On – laptop. Ona – okno. Dyskusja ograniczona do ile można czekać na to piwo, podaj sól czy idę do toalety. Relaks, wypoczynek i cieszenie się sobą.

Z kolei obok zgoła odmienna para. On – sześćdziesiąt plus, niedokładnie zakryte braki w uczesaniu, dobry zegarek. Ona – dwadzieścia plus (bądź minus), długie nogi, trochę za słaby filtr przeciwsłoneczny. Rozmowa wielce ożywiona, on opowiada, ona zachwyca się jego elokwencją, perlisty śmiech, nie mówi: tato.

Korzystając z dobrodziejstw urlopu należy uważać, by upojny wypoczynek zbyt nas nie rozkojarzył. Nadmiar słońca może spowodować, że pomylimy partnera/partnerkę (a tu jesteś, kochanie…), wysłać sms-a nie tam, gdzie trzeba czy zjeść/wypić coś, co przecież nigdy nam nie służyło. Konsekwencje mogą piec bardziej, niż spalone ramiona.

I podstawowa zasada: turysta winien być skwaszony. Okazywanie entuzjazmu niewskazane, tym bardziej, że zawsze jest coś nie tak: za zimno, za gorąco, zbyt wieje, nie wieje, za mało słone, za drogo, za daleko, łóżko za twarde, za głośno, zbyt nudno, źle…

Reasumując: można się zmęczyć odpoczywaniem.

Chyba, że BIEGASZ.

Niewiele jest rzeczy lepszych od uczucia piasku, wiatru i wody pod stopami. Bieg brzegiem morza, boso – żadne najlepsze buty i trasy tego nie zastąpią. To jest ten moment, kiedy jesteś częścią świata, uśmiechniętą i szczęśliwą. Chłoniesz z każdym wdechem i krokiem harmonię, żyjesz. Nie potrafię napisać nic więcej, tego trzeba doświadczyć.

P.S. Tej pani udało się wyśpiewać to, czego mnie nie udało się opisać:
http://www.youtube.com/watch?v=G81xYwWCCAs&feature=related

49 minut

na moim zegarku; czekamy na oficjalne wyniki, ale i tak czuję się królową. Skąpaną w szampanie.

Godz. 17.10

A więc oficjalne wyniki moi drodzy są jeszcze bardziej optymistyczne: czas netto 00:48:49. I wygląda na to, że jestem 36 damą, która przekroczyła linię mety. Lepszego debiutu nie mogłam sobie wysmarować. I kolanko nie boli!

Niniejszym składam podziękowania i powinszowania Klubowi Kibica. Zdobył niekwestionowane pierwsze miejsce w swojej kategorii. List Gratulacyjny wręczony zostanie osobiście.

Biegam, bo lubię.